«ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ» ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Υπάρχει εθελοντισμός που αποβλακώνει και εθελοντισμός που αφυπνίζει.
Υπάρχει εθελοντισμός επικίνδυνος, γιατί στερούμενος συνειδητοποίησης, δεν έχει καμία σχέση με το αληθινό ζητούμενο: την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.
Εθελοντισμός – doing therapy – φτηνή ψυχοθεραπεία, για να «αποκοιμίζουμε» τις ενοχές μας, που δεν αναλαμβάνουμε το αληθινό– και όχι ρηχό και επιπόλαιο -μερτικό ευθύνης που μας αναλογεί σ’ αυτό τον κόσμο.
Αλληλεγγύη όμως σημαίνει να θέτεις τον εαυτό σου εγγυητή των δικαιωμάτων των άλλων. 

Να αναγνωρίζεις πως ό,τι οι άλλοι στερούνται και τους προσφέρεις, είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥΣ και όχι φιλανθρωπική παροχή. Που με τη σειρά του, σε κάνει να αγωνίζεσαι για την αποκατάσταση μιας αδικίας και όχι για τη συγκάλυψη και την όπως-όπως διαχείρισή μιας κατάστασης. 

Ο πραγματικά αλληλέγγυος δεν θα την αποδεχτεί ποτέ αυτή την κατάσταση, θα επουλώσει μεν προσωρινά, αλλά θα αναζητήσει την οριστική γιατρειά. 
Μιλώντας για το σήμερα, εκεί που ο απλός εθελοντής βλέπει μια «κρίση» που πρέπει να διαχειριστεί, ο αλληλέγγυος βλέπει μια φτώχια που πρέπει να ανατρέψει.

Αν λοιπόν κάποιος καθαρίζει εθελοντικά την πόλη, αλλά δε διαμαρτυρήθηκε ποτέ για τους απολυμένους υπαλλήλους καθαριότητας και για τις εταιρίες (σκλαβοπάζαρα) ενοικίασης εργαζομένων, τότε για μένα είναι επικίνδυνος, ως στερούμενος κρίσης. 

Γιατί αύριο, ο εκάστοτε «άρχοντας» θα του πει να καθαρίσει την πόλη από τους άστεγους, τους μετανάστες, τους εξαρτημένους. Τι θα κάνει τότε? Κάπως έτσι ξεκίνησαν και οι «εθελοντικές» πολιτοφυλακές.

Και ξέρω πως η αλληλεγγύη δεν είναι «ανέξοδη». Γιατί δεν λειτουργεί ως φτηνό αγχολυτικό, από τον εαυτό μας και προς τον εαυτό μας. Γιατί είναι από ίσο προς ίσο. Γιατί σ’ αφήνει πάντα με την πίκρα, πως δεν έκανες όλο σου το χρέος. 

Γιατί δεν επαναπαύει… απαιτεί. Γιατί:

«Είναι εκεί τα μεγάλα μάτια
κι όταν μένω καρφωμένος στη γραμμή μου
κι όταν πέφτουν στον ορίζοντα τ’ αστέρια
είναι εκεί δεμένα στον αιθέρα
ΣΑ ΜΙΑ ΤΥΧΗ ΠΙΟ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠ' ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ»

Γ. Σεφέρης – Αλληλεγγύη